தீண்டல்

இரண்டு பெஞ்சுகளின் இடைவெளியில் எதிரெதிர்

வரும்போது என்னை உரசலாம் கொஞ்சம்

நெருக்கும் பஸ்ஸில் கூட்டத்தில் அலைக்கழித்து

ததும்பும் போது என் மீது படலாம்

காற்று படுத்திருக்கும் காரிடாரில் நடக்கையில்

வீசி நடக்கும் கையை என் மேலே வீசலாம்

இருண்ட நாலகத்தில் புத்தகங்களை

மேலடுக்கில் தேடுகையில் என் தோளை இடிக்கலாம்

எக்ளேர்ஸோ பாப்பின்ஸோ என்கெனத் தருகையில்

உரிமையெடுத்து உள்ளங்கையில் அழுத்தலாம்

சட்டையில் ஏதோ பூச்சி எனக் கத்தும்

பயந்தாங்க்கொள்ளியே, நீயே தட்டலாம்

வெள்ளை பேசினில் டெஸ்ட் ட்யூப் கழுவும்போது

உன் கைகள் என்னோடு கலக்கலாம்

கோயில் பிரசாதத்தைத் தாமரை உள்ளங்கையில்

ஏந்தி நீட்டி சிரிக்காமல் என் நெற்றியில் இடலாம்

கேலி பேசி உன்னை நான் அழவைக்கும்போது

செல்லமாய்க் கண்டித்து என் நெஞ்சில் குத்தலாம்

தோழிகளிடம் முகப்படுத்தி வைக்கையில்

மணிக்கட்டைத் தொட்டு உரிமையுடன் சொல்லலாம்

இத்தனை வாய்ப்புகள் இருந்தும்

இதையெல்லாம் விடுத்து

எங்கோ இருக்கும் என் இதயத்தை

அழுத்தமாய்த் தொட்டது ஏனடி தோழி…?

–  கிருஷ்ணன்.